Üsküdar seksi escort dar ve taşlı sokakları, akşamın serinliğiyle sessizleşmişti. Sokak lambalarının titrek ışıkları kaldırımlara düşüyor, martıların çığlıkları sahilden gelen rüzgârla karışıyordu. Bu sessizliğin içinde yürüyen genç bir kadın vardı: Duygu. Henüz yirmi üç yaşındaydı ama gözlerindeki yorgunluk ve yüzündeki olgun ifade, hayatın ağır yükünü çoktan omuzlarına yüklemişti.
Duygu’nun çocukluğu kolay geçmemişti. Babası onu küçük yaşta terk etmiş, annesi ise hastalıklarla boğuşurken tüm sorumluluk genç kızın omuzlarına kalmıştı. Eğitimini yarıda bırakmak zorunda kalmış, geçimini sağlamak için çeşitli işlerde çalışmıştı. Üsküdar götten seven escort bir genç kadın için güvenli bir iş bulmak kolay değildi. Hayat onu çoğu zaman istemediği yollara sürüklüyordu ve Duygu, hayatta kalabilmek için zorluklara göğüs germek zorundaydı.
Şimdi sahile yakın eski bir apartmanın küçük odasında yaşıyordu. Oda rutubetliydi, kışın soğuğu iliklerine işler, yazın ise havasız ve bunaltıcı olurdu. Fakat burası, onun için bir sığınak ve kısa süreliğine de olsa rahatlayabileceği tek yerdi. Gündüzleri çalıştığı kafeden eve dönerken çoğu zaman sahile uğrar, denizin kıyıya vuruşunu ve martıların çığlıklarını dinleyerek biraz olsun huzur bulmaya çalışırdı. Denizin karanlık ve derin görüntüsü, kendi hayatının fırtınalı yanlarını hatırlatıyordu.
Duygu için en zor olan şeylerden biri, insanların bakışlarıydı. Sokakta yürürken çoğu kişi onu yargılıyor, kimse onun yaşadığı hayatı anlamıyordu. Ama o pes etmemeyi öğrenmişti; her gün başını dik tutuyor ve hayatta kalmaya devam ediyordu. Çünkü onun tek amacı vardı: kendi ayakları üzerinde durmak ve kendi hayatını kurmak.
Her gece, küçük bir defter açar ve hayallerini yazardı: “Bir gün kendi evim olacak. Kendi işimi kuracağım. Kimseye muhtaç olmayacağım. Hayallerimi ağzına alan gerçekleştireceğim.” Bu cümleler, onun yaşam mücadelesinin en büyük dayanağıydı. Defter, içinde sakladığı umutların ve hayallerin simgesiydi.
O akşam da rüzgâr sert esiyordu. Üsküdar escort sokakları boştu ama Duygu yorgun adımlarına rağmen başını dik tutarak yürüyordu. İçinden sessizce kendi kendine fısıldadı: “Ne olursa olsun pes etmeyeceğim. Bir gün bu hayatın üstesinden geleceğim.”
Bir yanıt yazın