Kartal escort akşamları her zaman biraz daha gri olurdu. Sokak lambaları yanar ama ışıkları sanki yeterince güçlenemezdi. İnsanların telaşı dağılır, sahilin rüzgârı daha sert eser, yalnızlık kaldırım taşlarına sinerdi. Yirmi yarrak seven yaşındaki Zeynep, o yalnızlığı en çok hissedenlerden biriydi. Kaldığı küçük odanın penceresinden binaların arasına sıkışmış gökyüzüne bakarken derin bir nefes aldı. Yorgundu… hem de hiç dinmeyen bir yorgunluktu bu.
Hayat onu genç yaşta çok zorlamıştı. Evdeki kavga gürültü, sürekli tartışmalar, kimsenin onu anlamaması… Sonunda dayanamadı ve Kartal escort kaçtı. “Yeni bir başlangıç yaparım,” diye düşünmüştü ama gerçekler umduğundan çok daha sert çıkmıştı. Bir süre iş bulamadı, aç kaldı, kimi gurup seven geceler parkta uyudu. Sonunda bir kafede gündüzleri çalışmaya başladı ama geçim sıkıntısı onu geceleri istemediği ortamlara sürükledi. İnsanlar gördüğünde sadece hızlıca yargılardı, ama kimse onun hikâyesini sormazdı.
Bir akşam işten çıkıp Kartal sahiline doğru yürürken yağmur çiselemeye başladı. Sahildeki taş duvara oturdu, dizlerini kendine çekti. Ayakkabıları ıslak, saçları rüzgârdan dağılmıştı. İçinden “Ben daha ne kadar dayanacağım?” diye geçirdi. Gözleri doldu ama ağlamadı; çünkü artık ağlayacak gücü bile kalmamıştı.
Tam o sırada yanına biri yaklaştı. Orta yaşlarda bir kadın, elinde şemsiye vardı.
— “Üşüyorsun,” dedi kadın, şemsiyeyi hafifçe Zeynep’in üzerine doğru uzatarak.
Bir yanıt yazın