Duru 24 yaşındaydı. Kadıköy escort, Söğütlüçeşme yakınlarında tek başına yaşıyordu. Küçük, eski bir apartmanın çatı katında kirada oturuyordu. Ev, yazın kavurucu sıcak, kışın buz gibiydi ama Duru için önemli olan başını sokacak bir yerinin olmasıydı. Ailesi Çanakkale’deydi, ama o İstanbul’da kendi hayatını kurmaya kararlıydı.
Üniversiteden yeni mezun olmuştu. Tiyatro okumuştu ama sahneye adım atmak o kadar kolay değildi. Pandemi sonrası sektör iyice daralmış, roller ya belirli seks çevrelere gidiyor ya da sahneler kapanıyordu. Duru ilk başta ajanslara başvurdu, kısa reklam filmlerinde, birkaç küçük oyunda yer aldı. Ama bunlar ne bir kariyer inşa etmeye ne de hayatını döndürmeye yetti.
Şimdi gündüzleri bir ikinci el kitapçıda çalışıyor, akşamları ise Kadıköy sokaklarında bazen kendi yazdığı kısa oyunlardan pasajlar okuyarak sosyal medyada bir iz bırakmaya çalışıyordu. Moda Sahili’nde, Kalamış Parkı’nda ya da Kadife Sokak’ın köşelerinde tek kişilik bir performans sergiler gibi davranıyordu. Bazen biri durup onu izlerdi, bazen hiç kimse… Ama Duru yine de bırakmazdı.
Geçim zordu. Ev kirası, fatura, yol, yemek… Her şey üst üste binmişti. Ayın son haftasında oral marketten alışveriş yapmadan önce iki kez hesap yapar, bazen kasada eksik kalanları bırakmak zorunda kalırdı. Ama kendine verdiği bir söz vardı: “Bu şehir beni yutmayacak.”
Bir akşam Kadıköy’deki bir sokak performansı sırasında, kalabalığın içinden bir kadın onu izledi. Kadının gözleri dolmuştu. Oyun bittiğinde yanına gelip kartını uzattı. Kadıköy’de yeni açılacak bir alternatif tiyatronun yönetmeniydi. “Sende bir şey var,” dedi. “Denemek ister misin?”
O an Duru’nun içindeki bütün yorgunluk yerini bir kıvılcıma bıraktı. Belki bu da geçici bir hevesti, belki yine hüsranla bitecekti ama önemli olan yeniden denemekti. Duru, Kadıköy escort o karmaşasında kendi sesini bulmaya çalışan bir kadındı.
Bir yanıt yazın