Pendik escort dar sokaklarında gece sessizdi. Sadece uzaktan gelen deniz sesleri ve arada geçen arabaların farları aydınlatıyordu kaldırım taşlarını. Yağmurun ardından ıslak bir serinlik vardı havada. Elif, siyah montunun yakasını kaldırdı, adımlarını hızlandırdı. Her gece bu yollardan geçerken içi biraz daha daralıyordu.
Yirmi üç yaşındaydı. Yaşı gençti ama kalbi yorgundu. Pendik escort arka mahallelerinden birinde, küçük bir bodrum katında tek başına yaşıyordu. O evin duvarlarında rutubet kokusu, içinde ise bir ömürlük sessizlik vardı.
Elif, küçük yaşta babasını kaybetmişti. Annesi yıllarca temizlik işlerine gidip evi geçindirmiş, ama sonunda hastalık onu da elinden almıştı. O gün, Elif için her şeyin rengi değişti.
İlk zamanlar direndi; gündüzleri bir kafede çalıştı, akşamları evde el işi yaptı. Ama kira, borç, faturalar, hastane kondom masrafları birikti. “Bir yerden kurtulurum,” diye düşünüyordu, ama şehir büyük, umut küçüktü.
Bir gün, çaresizce oturduğu bankta tanıştığı bir kadın ona, “Kimi zaman ayakta kalmak için insan kendi kalbini susturmak zorunda kalır,” demişti.
Elif o sözü o zaman anlamamıştı. Ama birkaç hafta sonra o da gecenin sessizliğine karıştı.
Pendik escort ışıkları altında yürürken yüzünü saklamayı öğrendi. İnsanların bakışlarından kaçtı, ama kendi vicdanından kaçamadı. Her sabah eve dönerken evli aynaya bakar, gözlerinin içindeki kız çocuğunu bulmaya çalışırdı. Ama o çocuk çoktan gitmişti.
Bazen pencereden denize bakar, “Bu ben değilim,” derdi sessizce.
Bir yanıt yazın